بنام خدا
آکواریوم ظرفی است شیشه ای که در آن گیاهان و جانوران آبزی(معمولا ماهیها) نگه داشته می شوند. همانطور که واژه باغ وحش برای اشاره به محلی که در آن جانوران روی خشکی زندگی می کنند، مورد استفاده قرار می گیرد، واژه آکواریوم هم به یک بنای عمومی که در آن گروه زیادی از گونه های آبزی نگهداری می شوند اشاره می کند.
آکواریوم بعنوان یک سرگرمی:در سال 1665 ساموئل پپیس (روزنامه نویس) نوشت که در لندن دسته ای از ماهیهای کمیاب در یک ظرف شیشه ای پر از آب نگهداری می شوند که آنها برای همیشه در این ظرف زندگی خواهند کرد و واضح است که همه آنها ماهیهای خارجی هستند.
این ماهیها، ماهی قرمز نبوده و بیشتر آنها ماهیهای بهشتی Macropodus operecularis، بودند. ماهیهای بهشتی یک نوع ماهی باغچه ای آشنا هستند که در پلوک (سوئیس) و چین، یعنی جایی که شرکت هند شرقی تجارت می کرد، زندگی می کنند. در سده هجدهم آبراهام ترمبلی (زیست شناس) مارماهیانی را که در کانال Bentink residence sorgvliet هلند می یافت را در ظرف شیشه ای cyndrical بزرگی نگهداری می کرد و روی آنها مطالعات خود را انجام می داد. اما نگهداری ماهی در آکواریوم زمانی در بریتانیا بعنوان یک سرگرمی رواج پیدا کرد که آکواریوم های مزینی با اسکلت آهنی در نمایشگاه بزرگ انگلیس در سال 1851 به نمایش در آمدند. آکواریوم های شیشه ای تحولی در محفظه های wordion لعابی بوجود آورد که در سال های 1830 برای بستانکاران بریتانیایی ساخته شد تا بتوانند گیاهان ثابومی را در طول سفرهای طولانی دریایی نگهداری کنند.
آلمانیها نیز همانند انگلیسی ها علاقه وافری نشان می دادند و با گذشت یک سده هامبورگ به بندری برای ورود گونه های ناشناخته تبدیل گشت.همانطور که خانه های مسکونی در سراسر جهان پس از وضعیت زندگی استاد درجنگ جهانی نخست به برق مجهز شدند، آکواریوم ها نیز روز به روز رواج بیشتری یافتند. بوسیله جریان الکتریسیته وابستگی آنها به نور طبیعی از بین رفت و تصویه و تهویه آنها امکان پذیر شد. در طول ابتدای سده بیستم بسیاری از گونه های ماهیهای رنگی کوچک از ماتائوس، برزیل، بنگلوک، سیام، جاکارتا، شرق هندوی، داچ تبار، کلکته، هندو دیگر بندرهای استوایی صید و صادر شدند. پس از اینکه ماهی جنگجوی آسیایی (Betta spdendens) در سال 1893 در فرانسه پرورش یافت، تکنیکهای تخم ریزی موفق به تدریج ترویج یافت. پرورش ماهیها در اسارت برای تجارت آکواریوم امروزه در فلوریدای جنوبی، سنگاپور، هنگ کنگ و بنکک متمرکز شده است، در هاوایی و سریلانکا هم به صورت صنعت کوچک رواج دارد.آکواریوم های آب شیرین بعنوان معمولترین نوع آکواریوم رواج دارند، اما آکواریوم های دریایی (آب شور)، اخیرا محبوبیت یافته اند. تکنیکهای نگهداری شقایقهای دریایی، بعضی از مرجانها و خانواده خرچنگها از دهه 1980 رو به پیشرفت گذاشت و ساخت آبسنگ های دریایی کوچک را ممکن ساخت.
از اواسط دهه 1990 برنامه های جفت گیری ارگانیسم های دریایی در اسارت برای تجارت آکواریوم رشد چشمگیری داشت و فشارهای محیطی بر محل زندگی آبسنگ ها نیز بعنوان یک محرک این روند را تسریع بخشید.آکواریوم ها در اندازه های مختلف دیده می شوند، بعضی از آنها به اندازه یک ظرف کوچک هستند و برای اسکان موقت یک ماهی قرمز جوان مناسب می باشند و بعضی دیگر آکواریوم های عمومی بزرگی هستند که می توانند تمام اکوسیستم های دریایی را در خود جای دهند. کوچکترین اندازه برای یک آکواریوم خانگی 10 گالن است که البته اندازه 20 گالن ،بیشتر توصیه می شود. سیستم های آکواریومی بزرگتر مناسب تر هستند.با ظهور آکواریوم های هلندی و عکس های تاکاشی آمانو در دنیای آکواریوم طبیعی علاقمندان آبزیان در دهه های 80تا90به گیاهان آبزی روی آورند.مهمترین مشکل تکنولوژی، وارد کردن گاز ها به مخزن ماهی ها، هم برای کنترل جلبک ها و هم برای فراهم کردن کربن برای رشدگیاهان آبزی بود.نخستین آکواریوم عمومی در پارک Regentلندن در سال 1853 گشایش یافت. بلافاصله پس از آن پی تی بارنام(P.T Barnnm) نخستین آکواریوم آمریکایی را در برادوی، نیویورک افتتاح کرد.پیرو نمونه های آکواریومی نیویورک و سانفرانسیسکو، شهرهای بزرگ نیز شروع به گشایش آکواریوم های عمومی نمودند. بیشتر آکواریوم های عمومی در نزدیکی دریا واقع شده اند تا بتوانند از ذخیره دائمی آب دریا استفاده می کنند.یکی از نخستین آکواریوم هایی که در خشکی ساخته شد آکواریوم شد شیکاگو (shedd Aquarinm) بود که توسط ماشینهای مخزن داری که روی ریل حرکت می کردند، آب دریا را دریافت می کردند. آکواریوم عمومی از بسیاری جهات به یک باغ وحش و یا موزه شبیه است. یک آکواریوم خوب باید آنقدر جاذبه داشته باشد که تماشاگران را برای جندین بار به سوی خود جلب کند برای این امر این اماکن را بعد از ظهرها برای مراسم خاص اجاره می دهند.در آکواریوم Monterey Bay، یک تانک ماهی کم عمق با پرتو ماهیهای معمولی بطوری پر شده است که بازدید کننده می توانند پوست چرم مانند ماهی را در هنگام عبور احساس می کند.همانند باغ وحش ها، آکواریوم ها نیز گروه تحقیق ویژه ای برای مطالعه عادات و بیولوژیکی نمونه های خود دارند. در سالهای گذشته آکواریوم دارهای بزرگ تلاش در صید و پرورش گونه های مختلف ماهیهای اقیانوسیهای آزاد و حتی ژله های دریایی کرده اند. این کار بسیار مشکلی است چرا که این موجودات هرگز در شرایط صلمی و سطوح سخت برخورد نمی کنند و طبق غریزه نمی توانند از دیواره ها دور شوند.
ایجاد چرخه آکواریوم، بدون نیاز به ماهی
وقتی که یک آکواریوم تازه ای را نصب می کنید، مهمترین مرحله ای که قابل بحث است معروف به چرخه و سیکل آکواریوم می باشد. نخستین دوره ( که حدود 4 الی 6 هفته طول می کشد )، زمانی است که کلونی باکتریهای مفید شروع به رشد می کنند و به پروسه تجزیه مواد زائد تولید شده بوسیله آبزیان، کمک می نمایند. در طول چرخه آکواریوم، سموم - بیشتر آمونیاک و نیتریت - به میزان بالایی افزایش می یابند تا زمانی که کلونی باکترهای مفید به حد کافی برای تجزیه آنها رشد کنند. از هنگامی که وجود زباله ها و مواد دفعی ماهی ها به عنوان نقطه آغازین چرخه آکواریوم به حساب می آمد، بطور سنتی چرخه را به این نحو آغاز می کردند که تعدادی ماهی مقاوم و قوی (مانندZebra Danios) را به آکواریوم می افزودند و اجازه می دادند که مواد دفعی آنها چرخه آکواریوم را برقرار کنند. این متد براستی مؤثر است، هرچند که این سموم حتی برای ماهی های مقاوم هم بسیار استرس زا هستند. آمونیاک سمی است بسیار قوی و اثر آن بر روی دستگاه تنفس ماهی ها را می توان با اثر شامپویی که به چشم انسان وارد می شود مقایسه کرد - می سوزاند! - حتی بدتر از این، سبب پایداری آسیب بافتهایی می شود که در تنفس ماهی نقش دارند. این آسیب ها بقدری جدی هستند که ممکن است باعث مرگ ماهیها شوند و حتی اگر برخی از آنها بتوانند این وضعیت را تحمل کنند، طول عمر آنها بسیار کاهش خواهد یافت و اغلب بجای اینکه 3 تا 10 سال عمر مفید داشته باشند، ظرف چند ماه می میرند. در بسیاری از موارد، مردم برای شروع کار و در آکواریومی که تازه آنرا به کار انداخته اند برخی از ماهیانی را انتخاب می کنند که اصلاً تمایلی به قرار گرفتن در چنین محیط به اصطلاح صفر کیلومتری را ندارند. آنها این ماهی ها را می خرند فقط به خاطر اینکه کسی به آنها گفته این ماهی ها برای شروع چرخه خوب هستند؛ اگر واقعاً اینطور باشد!!!در سالهای اخیر، اکنون که اطلاعات بیشتری در مورد شیمی و بیولوژی ماهی های آکواریومی دریافتیم، به این تشخیص رسیده ایم که تنها عامل لازم برای انجام شدن چرخه ابتدایی، مواد دفعی ماهی ها نیست، بلکه خود آمونیاک است. بنابراین به این نکته می رسیم که از خود درباره ضرورت قرار دادن ماهی های ضعیفمان در معرض عذاب و شکنجه ای که در بالا شرح آن رفت، پرسش کنیم. خوشحالم از این که باید بگویم پاسخ اینست: واقعاً ضرورتی ندارد. روند رشد در چرخه آکواریوم روشی است که به (Fishless Cycling) یعنی چرخه فاقد ماهی معروف است. این روش بیشتر از روش سنتی، انسانی بنظر می رسد چرا که - همانطور که از نامش پیداست - در آن از ماهی استفاده نمی شود. انجام آن بسیار ساده است و من چرخه آکواریوم های بسیاری را به این روش برقرار کردم و از نتایج آن بسیار راضی و خشنودم. چرخه آکواریوم در زمان طبیعی خودش انجام می شود و شما واقعاً نمی توانید آن پروسه را به اجبار بوجود آورید. اگرچه من در تجربیاتم روش برقراری چرخه بدون وجود ماهی را بسیار زودتر از روش سنتی یافتم. آکواریوم 100 لیتری من که چرخه آن با روش سنتی برقرار شده بود شش هفته کامل طول کشید.
در حالی که با این متد به نتایج زیر دست یافتم:
آکواریوم 40 لیتری (10گالن ) - بدون گیاه هفت روز
آکواریوم 70 لیتری (18گالن )- گیاهدار 2 هفته
آکواریوم 23 لیتری ( 6 گالن )- گیاهدار 10 روز
آکواریوم 23 لیتری ( 6 گالن ) - بدون گیاه 3 هفته
این متد چطور کار می کند ؟
تنها به دو چیز نیاز دارید: منبعی از آمونیاک و کیت آزمایش برای ترکیبات نیتروژن.
شما یک کیت برای آزمایش آمونیاک نیاز دارید و یکی برای نیتریت. داشتن یک کیت برای نیترات نیز می تواند بخوبی کمک کننده باشد، اما من دریافتم که همان دو کیت نخست برای ایجاد این چرخه مهمتر و کافی است. ( دقت کنید که دو نام نیتریت و نیترات با وجود شباهت زیادی که به هم دارند، دو فاکتور متفاوت می باشند که نقش آنها در چرخه نیتروژن و آسیبی که به ماهی ها وارد می کنند کاملاً متفاوت است. ) این کیت های آزمایش را در بازار و نیز از فروشگاه های اینترنتی می توان خریداری کرد یا از فروشگاه های ماهی و یا حتی از سوپرمارکت های زنجیره ای تهیه کرد. ( بستگی به محل زندگی شما دارد )بسیار خوب است که یک پیمانه درجه بندی شده برای اندازه گیری مقدار آمونیاکی که اضافه می کنید داشته باشید و همینطور تمام وسایلی که در نهایت برای تعویض آب به آنها نیاز دارید. برخی از مردم، مانند خود من، ترجیح می دهند برای انجام این چرخه از محصولات تجاری استفاده کنند و برخی نیز فکر می کنند که این محصولات فقط عامل هدر دادن پول است. اینها همه عقاید شخصی است و شما بطور قطع می توانید چرخه را بدون استفاده از باکتری های بسته بندی شده در بطری های تجاری هم ایجاد کنید چرا که آنها همه جا هستند، حتی بطور معلق در هوا.اگر شما یک آکواریوم دیگر که پیشتر نصب شده باشد در دسترس خود دارید، استفاده از شن های آن می تواند در ایجاد چرخه بسیار کمک کننده باشد.این شن ها را درون یک جوراب یا جوراب شلواری قرار دهید و سر آنرا گره بزنید، سپس آنرا ته آکواریوم تازه ای که بکار انداختید بگذارید تا اینکه بخوبی با باکتریهای عالی بذرپاشی شود. همچنین مقداری آب تمیز از آکواریوم قدیمی به آکوراریم تازه اضافه کنید که به ایجاد چرخه کمک می نماید. حقه دیگری که می توانید بکار ببرید این است که فیلتر آکواریوم تازه را برای یک هفته در آکواریوم قدیمی قرار دهید و سپس به آکواریوم تازه منتقل نمایید. یا اینکه بسادگی لوازم فیلتر تازه را برای یک هفته در آکواریوم قدیمی قرار دهید و سپس آنرا در فیلتر مناسب قرار داده و پیش از شروع چرخه در آکواریوم تازه بگذارید.اگر هم که این آکواریوم تازه نخستین آکواریوم شماست و دسترسی به آکواریوم قدیمی نیز ندارید، هرگز نگران نباشید، چرا که باز هم می توانید از روش چرخه بدون ماهی استفاده کنید. بسیار خوب، دکوراسیون را قرار دادید و آکواریوم را پر نمودید، فیلتر هم بخوبی بکار خود مشغول است. دمای آب را به اندازه 30 تا 32 درجه بالا ببرید . این کار به سرعت چرخه کمک می نماید. اما نیاز نیست که شما صبر کنید تا دما به این حد برسد و سپس آمونیاک را اضافه کنید .
این کار را پس از پر کردن آکواریوم ، هر زمان که خواستید می توانید انجام دهید. اگر می خواهید که یک آکواریوم محتوی گیاه داشته باشید، حتماً در طول چرخه این گیاهان را اضافه کنید ( برعکس ماهی ها، گیاهان مقادیر کم آمونیاک را دوست دارند) اما در اینصورت دما را به 25 تا 27 درجه کاهش دهید چرا که بیشتر گیاهان آب گرم را دوست ندارند. کیت آزمایش آمونیاک خود را آماده کنید. مقداری آمونیاک اضافه نمایید. با مقدار کم شروع کنید. فقط دو قاشق چایخوری برای یک آکواریوم کوچک ( حدود 40 لیتر آب ) و نصف فنجان برای آکواریوم های بزرگ ( حدود 200 لیتر ). حدود یک ساعت صبر کنید و اجازه بدهید که آمونیاک منتشر شود و بگردش درآید. حال آزمایش کنید. هدف شما باید قرائت رنج آمونیاک در حدود 3 تا 5 میلی گرم بر لیتر(یا ppm) باشد. اگر قرائت آمونیاک صفر بود.مقدار بیشتری به آب اضافه کنید نه خیلی زیاد؛ به هر صورت شما یک ماده شیمیایی سمی را به کار می برید. اجازه بدهید که آکواریوم به کار خود ادامه دهد. دوباره آزمایش کنید. به همین روش آنقدر این اضافه کردن آمونیاک و تست کردن را ادامه دهید تا اینکه به هدف تعیین شده برسید. برای اینکار ممکن است بخواهید که از محصولات تجاری استفاده کنید. فراموش نکنید که باکتریهای تجاری در بطری ها و به فرم آمونیاک غیر سمی وجود دارند و اگر از آنها استفاده می کنید قرائت آمونیاک شما بالاتر از حدی خواهد رفت که در هنگام استفاده نکردن از این محصولات شاهد هستید. شما ممکن است رنج آمونیاک را بالاتر از 6 (ppm (parts per million مشاهده کنید که برای ماهی ها بسیار سمی است اما تا زمانی که از ماهی در چرخه استفاده نمی کنید نیازی به نگرانی در این زمینه نیست.بلافاصله پس از اینکه به رنج بالای آمونیاک دست یافتید، اضافه کردن آنرا قطع کنید و حالا زمانی است که باید در انجام آزمایش و اندازه گیری مقدار آن صبور باشید. اجازه دهید همه چیز روند خود را طی کند و به آزمایش آب ادامه دهید. روزی یکبار مناسب است و یا یک روز در میان. پس از چند روز می توانید آزمایش مقدار نیتریت را مثل آمونیاک شروع کنید.
اگر مقادیری از نیتریت را مشاهده نکردید،مسئله ای نیست. این مسئله نیاز به زمان دارد. هنوز تعویض آب را انجام ندهید و باز هم اجازه بدهید که همه چیز روال خود را دنبال کند. وقتی میزان آمونیاک شروع به کاهش کرد باید بتوانید مقادیری از نیتریت را اندازه گیری کنید. وقتی که مقدار آمونیاک به صفر کاهش یافت، دوباره شروع کنید به اضافه کردن روزانه مقدار کمی از آن. فقط حدود یک قاشق چایخوری.هر وقت دیدید که میزان نیتریت شما به بیشترین مقدار خود رسیده و شروع به کاهش کرد، بدانید که تقریباً کارتان تمام شده است. در تجربیاتی که من داشتم چرخه آکواریوم سه تا چهار روز پس از این زمان کامل شد. اما این زمان برای افراد مختلف ممکن است متفاوت باشد. زمانی که میزان نیتریت و آمونیاک به صفر رسید چرخه آکواریوم شما کامل شده است. حالا زمان آن است که مقدار زیادی از آب آکواریوم را تعویض کنید ( در حدود 50 تا 80 درصد ). لوازم فیلتر خود را تعویض نکنید و در حین تعویض آب شن های کف آکواریوم را نیز تمیز ننمایید. آکواریوم را دوباره با آب مناسب پر کنید و دمای آن را تا حدی که برای ماهی انتخاب شده نیاز است پایین بیاورید. اجازه دهید که چند ساعت یا برای تمام مدت شب، همه چیز روال خود را طی کند . دوباره میزان آمونیاک و نیتریت را چک کنید و اگرمیزان هر دوی آنها هنوز صفر بود، چرخه آکواریوم به خوبی انجام شده و آماده پذیرش ماهی می باشد. اگرچه در بیشتر منابع این طور ذکر شده که بهتر است همه ماهی ها را دریک زمان به آکواریوم وارد کنیم، برای آکواریوم های با جمعیت های بالا و خصوصاً برای افراد مبتدی ، بهتر است که ماهی ها به آهستگی و با فاصله اضافه شوند- تنها چند عدد در هفته، تا اینکه - صرفنظر از روش کامل شدن چرخه آکواریوم - کلونی باکتریها همزمان با افزایش فضولات ماهی ها، فرصت رشد داشته باشند. اضافه کردن تمام ماهی ها در یک زمان اغلب سبب می شود که میزان آمونیاک و نیتریت حتی در آکواریوم هایی که چرخه آن به خوبی انجام شده افزایش یابد که ممکن است باعث تلفات گروهی ماهیان و یا سبب ایجاد بیماری شود که علت آن سست و ضعیف شدن ماهی هاست. درصورتیکه جمعیت آکواریوم بالاست، سرعت افزودن تدریجی ماهی ها باید به گونه ای باشد که جمعیت آکواریوم، یک ماه پس از پایان چرخه، کامل شود.
تنظیم PH در آکواریوم های آب شیرین
ی کی از مشکلات عمومی و اصلی آکواریوم داران نگهداری PH در یک میزان ثابت است. خیلی از افراد متوجه اهمیت نقش PH و فاکتورهایی که بر روی آن تأثیر می گذارند، نیستند. زمانیکه PH را در نظر می گیریم، بیشتر از اینکه هدف خود را، حفظ کردن یک PH ثابت فرض کنیم، باید تلاش کنیم هدف ما متعادل نگاه داشتن آن باشد. اگر چه ممکن است PH=7 بهترین و مطلوبترین PH برای ماهیان باشد ولی در هر مقداری بین 6/6 و 8/7 ماهی ها می توانند به زندگی عادی خود ادامه بدهند. ما به عنوان آکواریوم دار باید از اتفاقاتی که موجب تغییرات ناگهانی PH می شود، جلوگیری نماییم. خاصیت تغییر پذیری PH آب می تواند بوسیله ظرفیت بافرینگ شناخته شود. شما می توانید ظرفیت سیستم بافرینگ خود را با اندازه گیری میزان سختی آب بدست آورید. میزان سختی بین 4-6 یا کمی بالاتر معمولا برای نگه داشتن سیستم بافری و به تبع آن نگهداری یک PH ثابت کافی می باشد. وقتی که سختی آب آکواریوم شما زیر 4 باشد، به این معنی است که سیستم بافرینگ کافی نیست و احتمال سقوط PH وجود دارد. وقتی که میزان PH بالاست سختی آب را بین 6 تا 12 فرض می کنیم. بیشتر آکواریوم داران میزان کربنات را برای تنظیم درجه سختی انتخاب می کنند که میزان کربنات کلسیم در آب می باشد. این تست همچنین برای نگهداری و تنظیم یک سیستم بافری مناسب، مؤثر است که برای آن اندازه گیری یکی از مقادیر سختی کل و یا سختی کربنات لازم است، ولی اینکه هر دو را جدا اندازه گیری کنیم نیاز نیست. خوشبختانه آکواریوم شما معمولاً دارای منبعی طبیعی از کانی های نامحلولی است که یک سیستم بافری تشکیل می دهند و PH را در حد مطلوب نگه می دارد. تمام این کانی های نامحلول روی هم سختی تام آب آکواریوم شما را می سازند. شما نیاز دارید که تست سختی تام را انجام دهید. دانستن این که PH آب آکواریوم شما در حد مناسب است نمی تواند گویای موفقیت کامل باشد. تنها با انجام تست سختی تام است که می توانید پیش بینی کنید PH پس از آنکه تنظیم شد در همان حد باقی خواهد ماند یا خیر. این مسئله ناشی از چرخه های بیولوژیکی طبیعی است که در آکواریوم شما روی می دهند. مانند تنفس ماهی ها و ضایعات و کثیفی های معلق و ته نشین شده که نتیجه آن خنثی شدن یون بی کربنات ساخته شده بوسیله سیستم بافرینگ است. آکواریوم داران بوسیله تعویض های مکرر و منظم آب آکواریوم و نگهداری های روتین، مثلاً تعویض فیلتر و تمیز کردن تصفیه زیر شنی، این نقصان را جبران می کنند و بدینوسیله به سختی آب می افزایند.در اینجا بطور خلاصه توضیح می دهیم که چرا هر یک از این نگهداری های روتین آکواریوم، برای پایدار نگهداشتن PH لازم هستند. باید بدانید هر کجا که در آکواریوم شما ذرات زائد انباشته می شوند، تولید تجمعی از فرآورده های فسفاتی می کنند. تجمع مواد زائد بر روی بستر ماسه ای و لایه فیلتر شما میزان فسفات را در آکواریوم افزایش می دهد. یونهای فسفات آزاد می توانند با مواد بافری کلسیمی پیوند تشکیل داده و موجبات ته نشین شدن کلسیم را در آکواریوم فراهم کنند.
نظرات شما عزیزان:
به این شکل توانایی تنظیم و تعادل PH کاهش می یابد. به همین دلیل است که تمیز نگهداشتن لایه فیلتر، بستر، فضای زیر ماسه ها و تعویض های مکرر قسمتی از آب، بسیار با اهمیت می باشد. بعلاوه آب شیر محتوی یونهای بافری می باشد و شما می توانید با تعویض مکرر بخشی از آب به جایگزینی این یونهای بافری از دست رفته کمک کنید. این مسئله در مورد تمام آکواریوم ها اهمیت دارد چرا که تنفس ماهی ها و ذرات زائد انباشته شده به تنهایی می توانند سبب کاهش توانایی سیستم بافری در تنظیم PH شوند. حال پرسشی که مطرح می شود این است که اگر ماهیی که قصد نگهداری از آن را داریم نیاز به یک PH مخصوصی داشت چه کاری باید انجام دهیم. اگر PH آبی که ماهی شما آن را ترجیح می دهد نزدیک به PH طبیعی آب موجود در آکورایم شما است، توصیه می شود که تغییری در آن اعمال نکنید. در غیر اینصورت، یعنی اگر PH طبیعی آب آکواریوم شما از PH مورد نیاز ماهیی که قصد نگهداری از آن را دارید زیاد فاصله دارد، کارهایی هست که باید انجام دهید. اجازه بدهید با روش افزایش سطح PH شروع کنیم. امروزه تعداد زیادی افزایش دهنده PH در فروشگاه ها وجود دارد. محصولات مایع را وقتی به تنهایی استفاده کردم، در حد 50/50 با موفقیت همراه بود. همچنین نیاز به محصولی دارید که بتوانید با آن توان سیستم بافری آکواریوم خود را بالا ببرید. برای نگهداری PH در یک مقیاس بالا، به شما استفاده از یک بستر بافری مثل مرجان های خرد شده را پیشنهاد می کنم. شما می توانید این مرجانهای خرد شده را به آکواریوم کنونی خود اضافه نمایید. من خودم مرجانهای خرد شده را درون یک کیسه توری قرار داده و آنرا زیر بستر آکواریوم جای داده ام. برای اینکه PH آکواریوم خود را در حدود 6/7 نگه دارید، به ازای هر 40 لیتر آب نیاز به 1 کیلوگرم مرجان خرد شده دارید. برخی از آکواریوم داران، این کیسه محتوی مرجان های خرد شده را مانند یک لایه در سیستم فیلترینگ خود قرار می دهند. این متد به شما اجازه استفاده از مرجان های خرد شده درشت تر را نمی دهد. اما اگر شما در حد کمی نیازمند تعدیل و سازگاری در سیستم بافری خود هستید این روش می تواند مؤثر باشد. اگر ترجیح می دهید که از مرجانهای خرد شده استفاده نکنید، پودرهای زیاد دیگری در بازار وجود دارد که عمل افزایش سختی آب یا خاصیت قلیایت آنرا انجام می دهند. شما به راحتی توانید این پودرها را طبق دستورالعمل آن به آکواریوم خود بیافزایید. البته این متدها گرایش به ایجاد ت
تبادل لینک هوشمند 