بنام خدا

یکی از دیدنی‌های زیبا و شگفت‌انگیز کشورمان ایران، دره‌ی باستانی «شیرز» است. دره‌ای که زیبایی‌هایش، همتا ندارد حتا اگر گرداگرد این کره‌ی خاکی را بگردید.
از روزی که خواسته‌ام درباره‌ی طبیعت چیزی بنویسم تا به امروز، با خود در جنگ بوده‌ام. تا به امروز اندیشه‌ی ننوشتن و نگفتن، پیروز بود، و من بر این‌گمان بودم که با شناساندن یک جاذبه‌‌ی طبیعی به همگان مانند همیشه پس از چاپ نوشته‌ها و یا عکس‌ها نه تنها کمکی به آن‌جا نکرده‌‌ام بلکه با روانه کردن سیل بزرگی از کسانی که هیچ خواستی مگر خوشگذرانی، بازی و سرگرمی آن‌هم به بهای ویرانی، بریدن و نابود کردنِ هر‌آن‌چه می‌یابند و می‌بینند در سر ندارند؛ بزرگ‌ترین آسیب را به آن خواهیم زد. گواه این گفته، نابودی جاهای طبیعی و تاریخی پر رفت و‌آمد است.
اما امروز بر این گمانم که باید نوشت و همگان را برای دیدن این زیبایی‌های طبیعی و خدادادی که بازمانده‌ی نیاکانمان برای ما نیز هستند؛ فراخواند، شاید در میان آنانی که به دیدن جاذبه‌های خدادادی می‌آیند، کسانی باشند که دل‌نگرانی یاری‌رسانی به طبیعت را داشته باشند و با دیدن چنین جاذبه‌هایی گامی هر چند کوچک برای پیشگیری و پس انداختن نابودی این مکان‌ها بردارند.
دره‌ی شیرز، در شهری به نام کوهدشت، است. کوهدشت یا طرهان میان دو رودخانه‌ی همیشگی سیمره و کشکان آرمیده و همان‌گونه که از نام کوهدشت پیداست، این شهر پر است از کوه‌های سر به آسمان کشیده، درختان سرسبز جنگلی و نیز دشت‌های حاصلخیز. کوهدشت از شمال به استان کرمانشاه، از باختر(:غرب) به استان ایلام، از جنوب به شهر پل‌دختر و از خاور(:شرق) به شهر خرم‌آباد می‌رسد.
دره‌ی باستانی«شیرز»  (shirez)در چهل‌و‌پنج کیلومتری کوهدشت در سوی شمال است. خوشبختانه بیشتر راه دسترسی به شیرز، آسفالت است. پیرامون این راه، انبوهی از درختان کهنسال بلوط روییده‌اند که زیبایی ویژه‌ای به آن داده‌اند. با رسیدن به دره، تنها راه ورود، از دهانه‌ی آن و آن هم به گونه‌ی پیاده است. در میانه‌ی دره یک رود پرآب در خروش است. پهنای دره در بسیاری از جاهای آن، بیشتر از چند متر نیست و گاهی برای ادامه راه باید از میان آب گذشت. دیواره‌های سنگی و صخره‌ها از آغاز تا پایان، دره را در بر‌گرفته‌اند. بلندی این دیواره‌ها گاهی به ده‌ها متر می‌رسد که هر بیننده‌ایی را شگفت‌زده می‌کند. این دره باستانی بیشتر به یک دژ مانند است. درازای(:طول) آن به چندین کیلومتر می‌رسد و کمتر کسی تا پایان آن را رفته است. گذر آب از میان سنگ‌ها چشم‌اندازهای خیره‌کننده‌ای را پدید آورده است. آب گاهی از زیر سنگ‌ها و گاهی از درون غارها راه خود را باز کرده است و در این راه، گاهی آبشارهای زیبایی رخ می‌نماید. در میانه‌ی دره و میان دو چکاد روبه‌روی هم یک پل طبیعی وجود دارد که بومیان آن را «پل‌خدا» می‌نامند. درختان بلوط، چنار، انگور، زالزالک، انجیر و... هر جا که توانسته‌اند روییده‌اند تا نیروی خداوند را در همزیستی سنگ و طبیعت به نمایش بگذارند. پرنده‌ها و جانوران بسیاری در این اکوسیستم زندگی می‌کنند که بسیاری از آنها رو به نابودی دارند.
گردشگرانی که شیرز را دیده‌اند با شگفتی زبان به ستایش آن گشوده‌اند. یکی از آنان عکاسی به نام «محمد اسلامی‌راد»، نویسنده‌ی کتاب «سفری از میان رنگ‌ها» است. او درباره‌ی شیرز می‌گوید: «کوه‌هایی آنجا هست که حتا گرند‌کنیون آمریکا هم ندارد.»
 کوتاه سخن این‌که در کمتر جایی می‌توانید که چنین زیبایی‌هایی را ببینید. در دره‌ی شیرز برای سنگ‌نوردان، بیشمار دیواره‌ی سنگی، برای کوهنوردان هر اندازه بخواهند کوه و دره، برای دوستداران شنا، آب کافی و برای آنان که شیفته‌ی عکاسی و دیدن درخت و سرسبزی هستند، هر اندازه که بخواهند جنگل و چمنزار، یافت می‌شود.
در پایان باید گفت که این دره‌ی دیدنی  هر روز شاهد بی‌مهری بسیاری از گردشگران است که با بریدن درختان، کشتن پرند گان و جانوران، جابه‌جا کردن سنگ‌ها و همچنین ریختن زباله‌ی فراوان، آسیب‌های برگشت‌‌ناپذیری به آن وارد می‌سازند. بی‌گمان اگر این روند دنبال شود، در چند سال آینده از شیرز زیبا و باستانی چیزی نخواهد ماند.

ديواره ‌های مناسب برای سنگ نوردی



«پل خدا» غار آبی 20 متری




فرتورها از سورنا لطفی نيا است.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: