تپه‌ی «زاغه» یکی از تپه‌های باستانی ایران است که در بخش جنوبی دشت قزوین در منطقه‌ی بویین‌زهرا جای گرفته است. این تپه به هزاره‌ی ششم و هفتم پیش از میلاد باز می‌گردد. این تپه در ١٣٧٧ خورشیدی به شماره‌ی ٢٠٧٧ در سیاهه‌ی آثار ملی ایران جای گرفت.
 نخستین بار دکتر«نگهبان» این تپه را حفاری و در مورد آن پژوهش کرد. در کل ۲۱ خانه از این تپه بیرون آمد. بیشتر بناهای «زاغه» از چینه و خشت بوده است و برای پوشش سقف آن‌ها از تیرهای چوبی استفاده شده است. شغل مردمان ساکن این تپه کشاورزی و دامداری بوده است.
  این تپه نزدیک به بیست هزار مترمربع گستردگی دارد. در نخستین پژوهش‌‌ها نشانه‌هایی از اجتماعات کشاورزی از آن بدست آمده است. این تپه جزو نخستین سکونت‌گاه‌های ایران می‌باشد.  پس از هزاره‌ی ششم میلادی این تپه کاملا خالی از سکنه شده است. گمان می‌رود که ساکنان آن به تپه‌ی «قبرستان» کوچ کرده و در آنجا مانده‌اند.
  گمان آن می‌رود که تپه‌ی «زاغه»، کهن‌ترین برجای مانده‌های باستانی را دارد. سفال‌های تپه‌ی «زاغه» به  رنگ قرمز یا نخودی بوده است و با سطحی  پردازش(:صیقل) یافته. این سفال‌ها بیشتر به کوشش سفالگران محلی در بیرون روستا پخته می‌شده است.
  برخی از سفال‌های این تپه‌ی هزار‌رنگ(:منقوش)، هندسی شکل است. دیگر اشیای به دست آمده از این تپه را می‌توان؛ ریتون‌های کره‌ای، مخروطی و استوانه‌ای، مُهر، پیکرک (مجسمه کوچک) حیوان و انسان، تیغه و آثار سنگی و استخوانی دانست.

  یاری‌نامه‌ها:
  همشهری آنلاین - ویکی‌پدیا