بنام خدا

نوعی از معماری روستایی که در تمام دنیا کم‌نظیر است و انقدر حیرت آور است که سالانه تعداد زیادی از گردشگران را به سوی خود می‌خواند، آنقدر که دیگر اهالی روستا از دید و بازدیدهای گردشگران کلافه شده‌اند و از حضور آنها در روستا گلایه می‌کنند!

 

 

خانه‌های مخروطی و دوکی شکل 2 تا 3 طبقه مهم‌ترین ویژگی این روستا و دلیل جذب گردشگران هستند. این روستا به عقیده کارشناسان با نوع معماری خاص خود نشان دهنده شکل ویژه‌ای از معماری و الگوی سکونت انسان‌ها، نمونه منحصر به فردی از نحوة استقرار و زندگی جماعت‌های اولیه انسانی در دوره‌های بسیار دور تاریخی است.

 

 

تاریخ نگاران می‌گویند اهالی این روستا در قرن هفتم هجری برای در امان ماندن از حمله مغول‌ها به دشت مقابل روستای کندوان فعلی مهاجرت کرده و بعد از گذشت مدت زمانی به تدریج حفاری را شروع کرده و خانه‌های سنگی خود را ساخته و در آن پناه گرفته‌اند.
غارهای دستکن و خانه‌های کله قندی این روستا که توسط اهالی حفاری شده‌اند شگفت انگیرترین آثار تاریخی بشری را در تمام دنیا رقم زده‌اند.

 

 

در دل تپه‌های این روستا صدها آغل، انبار و اتاقک حفاری شده است و البته در کنار خانه‌های شگفت انگیز خود چشمه آب معدنی دارد که اهالی می‌گویند برای درمان بیماری‌های کلیوی مفید است.

 

این روستا جزو 3 روستای شگفت انگیز دنیا و یکی از روستاهای استان آذربایجان شرقی است که در دهستان سهند بخش مرکزی شهرستان اسکو واقع شده‌است. اگربه این روستای بی نظیر سفر کردید بدانید عسل سوغات مسافران کندوان است.
هتل صخره‌ای کندوان هم پیشنهادی برای اقامت در این روستای زیبا است. این روستا آنقدر جاذبه‌های طبیعی و زمین شناسی و مردمی دارد که حتی اگر یک هفته هم در آن اتراق کنید باز وقت رفتن دوست ندارید روستا را ترک کنید.

 

 

بنام خدا

مکان هایی که حتما باید دید!

بنام خدا

در ميان رسانه‌ها

● کوهی که همیشه می‌سوزد

خبرنگار امرداد - آفتاب یزدانی :

رامهرمز را كه به سمت رود زرد برويد در راه خیجه و ماماتین پس از روستای گنبد لران، کوهی آتشین هست که از گذشته‌های دور تا‌کنون شبانه‌روز می‌سوخته و هنوز هم فروزان است. مردم محلی به این کوه «تشکوه» می‌گویند. به گفته‌ی زمین‌شناسان فروزانی آتش از گوگردی است كه در زمین است و از متصاعد شدن گاز طبیعی كه از ژرفای زمین به سطح می‌آيد. به گزارش البرز نيوز، روشنايی آتش این کوه در تاریکی شب، نمود زیبایی دارد، آن ‌اندازه که تاكنون گردشگران بسياري را در شب به سوی خود كشانده است. اما شوربختانه با همه‌ي گيرايي كه تشكوه دارد، هیچ تابلویی برای نشان دادن این جاذبه‌ي گردشگری و نفتی خوزستان در كار نيست و گردشگران برای رسیدن به آن بايد از مردم استان کمک بگيرند. به جز تشکوه در نزدیکی شهر صنعتی امیدیه و در منطقه آغاجاری نیز کوهی هست که مردم محلی آن را کوه سوخته می‌نامند. از لابه‌لای خاک و سنگ‌های کوه سوخته زبانه‌های آتش بیرون می‌آید و دود سیاهی را راهی آسمان می‌کند.  کوه سوخته کوچک‌تر از تشکوه است. رنگ سیاه کوه آن را از كوه‌‌هاي پيرامونش جدا کرده است. در قله کوه در اثر زمین لغزش یا رانش زمین شکاف ژرفي هست که دهانه‌ي اصلی خروج گاز بوده و آتش از درون آن شعله‌ور است. کوه سوخته امیدیه با برجاي‌مانده‌‌هاي هیدروکربوری در سطح زمین یک اثر ژئوتوریسمی ارزشمند و گرانبها در بخش زمین‌شناسی است که نه تنها برای زمین شناسان بلکه برای همه‌ي دوستداران طبیعت دیدنی است.

بنام خدا

٢٤٥٣ سال پيش برابر‌با ٢٩‌شهريور

● ساختن كشتی دو ـ بادبانه در ايران

نگار پاكدل :

تاريخ كشتی سازی و دريانوردی نشان می دهد كه در آستانه پاييز (اواخر سپتامبر) سال 442 پيش از ميلاد، اردشير يكم (به نوشته رخداد‌نگاران يونان باستان: اردشير درازدست) شاه وقت ايران از دودمان هخامنشيان اعتبار لازم برای ساختن كشتی دو ـ بادبانه را از خزانه دولت در اختيار كشتی سازان فنيقی (سوری ـ لبنانی) قرارداد تا در كارگاههای كشتی سازی (شيپ يارد) بندر صور (تير) چنين كشتی هايی را بسازند.  اردشير اين تصميم را هنگامی گرفت كه آگاهی يافت مهاجران يونانی مقيم جنوب ايتاليا سال 450 پيش از ميلاد، اين نوع كشتی را اختراع كرده بودند،كشتی‌ای كه نياز به پاروزن نداشت و در خلاف وزش باد می توانست حركت كند، زيرا كه بادبان (Mast) بزرگ‌تر باد را می‌گرفت و با فشار زياد به بادبان كوچک‌تر پس می‌فرستاد و كشتی در خلاف جهت باد حركت می‌كرد. چهار سال طول كشيد تا فنيقی ها (در آن زمان از اتباع ايران) كشتی دو ـ بادبانه برای ايران ساختند.  اين كشتی‌ها در فاصله زمانی ميان صلح ايران با اتحاديه يونانی‌ها و آغاز جنگ پلوپونز (جنگ داخلی يونانی ها) آماده شدند كه دولت ايران تعدادی از آنها را در اختيار اسپارت قرار داد تا آتنی ها را بشكند و با اين مداخله، مورخان يونانی در تاليفات خود ايران را «امپرياليست» لقب دادند كه اين اصطلاح از همان زمان باقی مانده و دولت‌های برتری جو و مداخله گر با آن صفت خطاب می‌شوند. ياری‌نامه:دكتر انوشيروان كيهانی‌زاده

بنام خدا

● ديرينگی «ساعت آبی» در ايران

نگار پاكدل :

«كاليستنس» تاريخ‌نگار و فيلسوف يونانی (از شاگردان ارسطو) كه در لشكركشی اسكندر مقدونی به ايران همراه او بود، رويدادهای روز و مشاهداتش را پی در پی يادداشت می كرد. وی در يادداشتی كه بعدها با آمارگيری‌های سال‌نامه‌ای پديدار شد كه متعلق به سپتامبر 328 پيش از ميلاد (برابر با ٢٨ شهريور ماه) نوشته است، در اينجا (ايران)، در دهكده ها كه آب را برحسب نوبت به كشاورزان برای كشاورزی می دهند، يک فرد از ميان آنان (كشاورزان) انتخاب می شود تا بر زمان نوبت، پايش (:نظارت) داشته باشد. اين فرد در كنارآبراه اصلی و جايگاه پراكندگی(:انشعاب) آن، ميان كشاورزان، بر سكويی می نشيند وكاسه‌ای فلزی را كه سوراخ بسيار ريزی در آن  تعبيه شده است در ظرفی بزرگتر و پر از آب قرار می دهد كه پس از پر شدن ظرف كوچک (يک بار و يا چند بار) كه به آهستگی و بر‌حسب آمارگيری‌های پيشين ابعاد سوراخ آن صورت می گيرد، آب را قطع و آن را به جوی كشاورز ديگر باز می كند و اين كارهميشگی است و اين وسيله (ساعت آبی)، دادگری را گسترده و كشاورزان را از درگيری و كشمكش بر سر آب بازمی‌داشت.     اين تاريخ‌نگار در پايان اين يادداشت افزوده است كه اين‌گونه نظم را تاكنون در چندين نقطه اين سرزمين (ايران) ديده است و چاره‌انديشی خوبی است. در بيشتر جاهای اين سرزمين (ايران)، كشاورزان بر‌حسب توان خود دارای زمين كشاورزی هستند و اين روش برای برداشت محصول بهترياری‌دهنده بوده است.     اين يادداشت كاليستنس اين گمان را به وجود آورده كه ايرانيان نخستين مخترع ساعت آبی بوده اند، يا يونانی ها؟  بسياری از رخدادنگاران اروپايی سده‌های باستان نوشته اند كه ساعت آبی از دهه 380 پيش از ميلاد و از زمان افلاتون در يونان بكار رفته است.  ديگر رخدادنگاران به اين انديشه  شک كرده و بر ‌اين باورند كه با وسايل ارتباطی آن دوران، امكان جابجايی اختراع، ساعت آبی از يونان به ايران در درازای 50 سال (زمان مشاهدات كاليستنس) و استفاده از آن ميان كشاورزان (كه دور از شهرها زندگی می كنند) برای بهره برداری دور از ذهن است. ياری‌نامه:تارنمای انوشيروان كيهانی‌زاده

بنام خدا

گزارش تصویری

اگر وضع چنين ادامه داشته باشد  ● تخت‌جمشيد تا ٣٠ سال آينده نخواهد بود   پالايشگاه و پتروشيمی، بلای جان تخت‌جمشيد   خبرنگار امرداد - میترا دهموبد : فرسايش، تخت جمشيد را دارد كمرنگ و كمرنگ‌تر مي‌كند.  به گفته‌ی كاميار عبدی، باستان‌شناس، اگر فرسايش به همين‌گونه پيش رود و براي كاستن از شتاب آن،  انديشه‌اي نشود، ٣٠ سال ديگر، از تخت‌جمشيد خبری نخواهد بود. عوامل طبيعی و انسانی با دست‌اندازی‌های انجام شده، شتاب بيشتری به فرسايش اين يادگار هزاران ساله داده است. عبدی گفت: «باد و باران و نور خورشيد، عوامل طبيعی فرسايش هستند اما مواد شيميايی كه اين روزها در هوا هستند، سرعت فرسايش را چندين برابر كرده‌اند.» آن‌گونه كه عبدی گفت، پتروشيمی مرودشت، پالايشگاه شيراز، كارخانه‌های كوچک و بزرگ منطقه‌ی مرودشت همچون كارخانه‌ی ارج، فضا را پر از مواد شيميايی كرده‌اند كه اين مواد به همراه آب باران يا به خودی خود، بر روی سنگ‌نگاره‌ها و سنگ‌‌های تراش‌خورده‌ی اين گستره‌ی تاريخی می‌نشينند و در حال ويران كردنش هستند. او گفت: «تلخ‌تر از همه، اين كه زباله‌های شهر مرودشت، درست پشت كوه مهر(همان كوهی كه در دامنه‌اش، تخت‌جمشيد ساخته شده)، سوزانده می‌شود.» به گفته‌ی وی چه توقعی می‌توان داشت، هنگامی كه دود و گازهای پر از مواد شيميايی بر روی اين آثار می‌نشينند و ذره‌ذره، آن را می‌خورند. او گفت: «همه‌ی درگاهی‌های كاخ صدستون خرد شده‌اند و به تلنگری فرو می‌ريزند.» به گفته‌ی وی از دودكش پالايشگاه و پتروشيمی و كارخانه‌ها، هزار گونه ماده‌ی شيميايی بيرون می‌آيد كه همه‌ی اين‌ها روی هم، فرسودگی اين سازه‌ی بی‌همتای جهانی را در پی داشته‌اند. دكتر عبدی به افزايش جمعيت شهر مرودشت نيز اشاره كرد و گفت: «جمعيت مرودشت كه در نزديكی تخت‌جمشيد است نيز، افزون شده و اين يعنی گرم شدن. و گرم شدن و دگرگونی دمای هوا نيز يكی ديگر از عوامل فرسايش است.» عبدی گفت: «اگر سازمان ميراث فرهنگی اقتدار می‌داشت نبايد اجازه می‌داد كه پالايشگاه و پتروشيمی و اين‌ كارخانه‌های بزرگ و كوچک ساخته شود.»          عكس‌ها از پروين سعادتی است.

بنام خدا

روستایی که راه زمینی ندارد + تصاویر



 

پیش از پی ریزی سد کرج 50 خانوار در این روستا زندگی می‌کردند، اما این روزها خالی از سکنه بوده و به یکی از قطب های گردشگری استان البرز تبدیل شده است.
 

 

جاده کرج– چالوس از زیباترین جاده های دنیا است و «واریان» جزیره‌ مانند کوچکی در آنسوی آب‌های سد کرج، زیبایی ‌های این جاده را چند برابر کرده است.
 

 

«واریان» در بین 6 روستای گردشگری منطقه تنها روستایی است که راه دسترسی زمینی ندارد و تنها با قایق می‌شود به این روستا سفر کرد. در گذشته هم بعد از پی ریزی سد کرج ساکنان این روستا با قایق به شهر رفت و آمد می‌کردند.
 

 

بعد از ساخت و سازها و پی ریزی سد کرج، ساکنان روستای واریان به منطقه دیگری جا به جا شدند. آنچه روستای واریان را از سایر مناطق مستثنی می‌کند، زیبایی منحصر به فرد این روستا است که بخش اعظم آن مدیون زیبایی دریاچه حاصل از ساخت سد کرج یا سد امیر کبیر است.

در این سفر می‌توانید با یک تیر 3نشان را هدف بگیرید؛ سفر به جاده چالوس، بازدید از روستای واریان و دیدار با اولین سد چند منظوره کشور. فرزندان اهالی واریان به دلیل زندگی در جوار دریاچه به شنا، اسکی و قایق رانی می‌پرداختند. جالب است بدانید درست به همین دلیل تعدادی از آنها به درجه قهرمانی ملی در این سه رشته ورزشی رسیدند.

در حال حاضر همه اهالی روستای واریان در کرج زندگی می‌کنند. واریانی‌ها سنت‍‌های زیبایی دارند، آنها در اولین روز سال به عیادت از خانواده‌های داغدار می‌روند و به این دید و بازدید «نوعید» می‌گویند. اگر از لغت نامه دهخدا درباره این روستا سراغ بگیرید، می‌خوانید: «واریان » نام دهی است از دهستان ارنگه کرج از شهرستان تهران واقع در 25 هزارگزی شمال شرقی کرج و کنار جادهٔ کرج به چالوس در درهٔ رود کرج. ناحیه ای است سردسیر و دارای 1068 تن سکنه است. آب آن از رود کرج و چشمه سار تامین می‌شود و محصول آن غلات و میوه و لبنیات و عسل و دارای باغهای میوه است. شغل اهالی زراعت و گله داری و کرباس بافی و گیوه سازی است دارای دبستان و راه ماشین رو است.

 ناصرالدین شاه، رستم و کمال‌الملک به این روستا سفر کرده‌اند!

بدون شک این روستا از زیباترین مناطقی است که تا به حال و در همه عمرتان دیده اید. روستای 4 هزار ساله ای که همه زیبایی‌هایش را جایی میان....

بنام خدا

بنام خدا

بنام خدا

بنام خدا

روستای تیس آثار تاریخی بسیاری دارد، به این دلیل که در دوران هخامنشیان از بندر‌های مهم ایران در دریای مکران بوده است. البته در آن زمان این روستا را تیز می خواندند.

روستای دوهزار وپانصد ساله تیس البته سه قلعه باستانی دارد. قلعه نخست “تیس” است که مربوط به دوران سلجوقی است. قلعه بعدی “پیروزگیت” است که بازدید از آن جز برای کوهنوردان برای کسی آسان نیست. قلعه سوم هم “بلوچ گیت” است که آن هم بر فراز کوه قرار دارد.در سفر به تیس می توانید “مقبره‎های جنانی گچ “که به باور محلی ‌ها محل سکونت جن ها بوده است و “پیل بند “و “غارهای بان مسیتی” و نقاشی های عجیب و غریب داخل آن را ببینید.چاه باستانی “تیس کوپان” و گورهای مرموز” تپه نهادی” را هم می بینید. سفربه روستای ساحلی تیس قطعا می تواند تجربه‌ای شگفت انگیز باشد.

افضل ‏الدین ابوحامدبن‏حامد در كتاب عقدالعلى ‏للموفق‏ الاعلى كه در سال 584 هجری قمری نوشته از بندر تیز (تیس) و تجارت بازرگانى آن نوشته است.

بندر چابهار در نزدیکی تیس قرار دارد.روستای ساحلی تیس از راه نیک شهر و جاده چابهار در دسترس است.

تیس روستایی باستانی بازمانده از دوره هخامنشیان است. این روستا که در استان سیستان و بلوچستان قرار دارد از توابع شهرستان چابهار است و درناحیه‌ای کوهپایه‌ای در شمال غربی چابهار واقع شده است.

منبع: برنا

به دیدن پیرترین شیر ایران بروید!

می‌گویند شیر هم شیرهای قدیم ک البته راست هم می‌گویند؛ در این دوره و زمانه کدام شیری را می‌شناسید که دست‌کم بیش از 1700 سال عمر کرده باشد!

بنام خدا

شهر تاريخي بيشابور

روستاي دوسيران

گرمابه‌ی تاريخي

بنام خدا

در بخشی از موزه‌ی صنعت چاپ ايران:

● صنعت چاپ زرتشتيان به موزه رفت

خبرنگار امرداد - فیروزه فرودی :

صنعت چاپ زرتشتيان  به ياد روانشاد كيخسرو خسرويانی(راستی)  بخشی از موزه‌ي صنعت چاپ ايران را كه امروز يكشنبه ١٣ شهريور ساعت ١٥ گشايش می‌يابد، به خود ويژه كرده‌است. پريرخ خسرويانی ناشر سالنمای راستی در اين باره گفت:« نمايشگاه صنعت چاپ در كتابخانه‌ي موزه‌ی مجلس شورای اسلامی برپا می‌شود و در آيين گشايش آن رسول جعفريان فرنشين كتابخانه‌ی مجلس، اسمعيل دميرچی از كارگران پيشين صنعت چاپ، محمد كلاری از پيشكسوتان اين صنعت و قاسم صافی پژوهشگر در اين حوزه سخنرانی می‌كنند. در اين آيين، پيشكشی از سوی اسفنديار اختياری نماينده‌ی زرتشتيان در مجلس، رستم خسرويانی فرنشين انجمن زرتشتيان تهران و پريرخ خسرويانی ناشر سالنمای راستی به ياد شادروانان، ارباب كيخسرو شاهرخ بنيادگذار كتابخانه‌ی مجلس و كيخسرو خسرويانی (راستی) بنيادگذار صنعت چاپ زرتشتيان در ايران، به اسمعيل دميرچی كه برای برپايی اين موزه تلاش بسيار كرده‌است، اهدا می‌شود. شركت در آيين گشايش صنعت چاپ عمومی نيست و در روزهای آينده زرتشتیان می‌توانند با هماهنگی چاپخانه‌ی راستی از موزه بازديد كنند

بنام خدا

بنام خدا

 ●             رخدادهای تاریخی و آیینی ایران از 12 تا 18 شهریور

گروه مردم :

شنبه 12 شهریور:

آغاز کار نوسازی آرامگاه فردوسی در توس، سوم سپتامبر 1928 (12 شهریور 1307) کار نوسازی آرامگاه فردوسی، ایرانی بزرگی که خود را وقف خدمت به ایران و زبان پارسی کرده بود در توس خراسان آغاز شد. این ساختمان باشکوه پس از تکمیل و آنگاه تزیین مجدد، بیستم مهرماه سال 1313 هجری طی مراسمی کم نظیر با حضور رضا شاه و مستشرقین و ایرانشناسان سراسر جهان، ادیبان کشور و مقامات فرهنگی و دولتی گشایش یافت.

درگذشت پروفسور محمود حسابی، دانشمند و فیزیکدان ایرانی در بیمارستان دانشگاه ژنو سوئیس

سه‌شنبه 15 شهریور:

آغاز شاهنشاهی بهرام چهارم، سیزدهمین شاه ساسانی پس از مرگ پدرش شاپور سوم در سال 388 میلادی

یکشنبه 13 شهریور:

روز بزرگداشت ابوریحان بیرونی

چهارشنبه 16 شهریور:

افتادن زودگذر تبریز به دست سلطان سلیم عثمانی، هفتم سپتامبر سال 1514 (16 شهریور) نظامیان عثمانی وارد تبریز شدند. این یگانها به فرماندهی مستقیم سلیم اول سلطان عثمانی 23 آگوست (15 روز پیش از آن) در دشت چالدران نیروهای شاه اسماعیل صفوی را شکست داده بودند. سلطان سلیم و نظامیانش بر اثر حملات غیر منظم (چریکی) نیروهای شاه اسماعیل و مقاومت مردم تبریز نتوانستند مدت طولانی در این شهر بمانند و بیرون رفتند.

پنجشنبه 17 شهریور:

اعطای نخستین مدرک دکترای ادبیات پارسی در ایران به دکتر محمد معین در سال 1321 خورشیدی

آدینه 18 شهریور:

روزی که فرهاد دوم وارثان اسکندررا از آسیا بیرون راند، در آخرین ماه تابستان 129 پیش از میلاد و طبق بعضی از تاریخها، نهم سپتامبر این سال، فرهاد دوم شاه اشکانی در جنگی که با سلوکیها در سوریه کرد، برای همیشه وارثان اسکندر مقدونی را از آسیا بیرون راند و شکست ایران از ارتش اسکندر تلافی شد. در این جنگ 17 هزار سلوکی کشته و 12 هزار و هفتصد تن اسیر شدند و این اسراء هرگز آزاد نشدند. علت پیروزی اسکندر مقدونی بر هخامنشیان این بود که در نخستین جنگ، فرماندهان محلی ارتش (و به احتمال زیاد با موافقت شاه هخامنشی وقت – داریوش سوم) عمدتا از جنگجویان مزدور خارجی (مرسنر) استفاده کرده بودند.

آغاز جنگ‌های معروف به جنگ‌های هفت‌ساله میان ایران و روم در زمان شاهنشاهی خسرو انوشیروان ساسانی در سال 572 میلادی

بنام خدا

ساختمان ویفا این ساختمان در مرکز شهر دوشنبه و نزدیک میدان صدرالدین عینی واقع شده است. این هتل ترکیبی از یک کامپلکس تجاری اداری می باشد که با تکنولوژی مدرن و دارای مقاومت بالایی در برابر زلزله ساخته شده است. در این ساختمان هشت فروشگاه، رستوران، سی دفتر اداری، یک اتاق کنفرانس، سی سوئیت و یک پارکینگ با فضایی به ظرفیت 80 اتومبیل وجود دارد. هتل استقلال هتل استفلال در نزدیکی کاخ ملت و کاخ ریاست جمهوری قرار دارد. قیمت متوسط و سیستم انعطاف پذیری پرداخت و محل مناسب بعلاوه هوای مناسب و نزدیکی به دریاچه از ویژگیهای این هتل می باشد. ابن هتل دارای 64 اتاق می باشد. اتاقها شامل 8 اتاق یک نفره لوکس و 56 اتاق دونفره نیمه لوکس می باشد که به صورت همزمان ظرفیت پذیرایی از 120 نفر را دارا می باشد. تمامی اتاقها مجهز به سیستم های ارتباطی ، مبلمان و اثاثیه مجهز و لوس می باشد. هتل کیان هتل کیان درقلب شهر دوشنبه و نزدیک سفارت ایران واقع شده است. فاصله این هتل تا فرودگاه 15 کیلومتر می باشد. این هتل تنها 10 اتاق داشته و امکاناتی از قبیل رستوران - بار- سونا - سالن کنفرانس برای 80 نفر - باشگاه ورزشی و ... را نیزدارد. هتل مرکوری یا عطارد هتل مرکوری یا هتل عطارد از هتل های تازه ساخت در دوشنبه می باشد. طراحی و فضای معماری این هتل با همه هتل های تاجیکستان متفاوت می باشد. این هتل طراحی کلاسیک و منحصر به فردی داشته و از باغ و مجسمه و آبشار زیبایی در محیط خود بهره می برد. هتل تاجیکستان هتل تاجیکستان در مرکز شهر دوشنبه و در نزدیکی کاخ ریاست جمهوری و پارک بزرگ شهر واقع شده است. موزملی و ساختمان اپرا باله و تئاتر درام روسی نیز در نزدیکی این هتل واقع شده است. به سبب نزدیکی به مراکز اداری و مراکز کسب و کار و تفریحات بهترین موقعیت را در شهر دوشنبه دارا می باشد. فاصله این هتل تا فرودگاه 10 کیلومتر و تا ایستگاه راه آهن 3 کیلومتر می باشد. این هتل در سال 1975 ساخته شده است اما در سال 2002 عملیات بازسازی دوباره ان آغاز شد. هتل تاج پلاس هتل تاج پلاس با استانداردهای خوبیدر زمینه هتل داری و گردشگری طراحی و ساخته شده است. طراحی داخلی لوکسی داشته و امکانات فراوانی برای میهمانان خود تدارک دیده است. هتل تاج پلاس 20 اتاق و 5 سوئیت مجلل و 4 اتاق فوق العاده لوکس دارد. آسیا گراند هتل آسیا گراند هتل یکی از جدیدترین هتل های کشور تاجیکستان و شهر دوشنبه می باشد که با استانداردهای روز دنیا در زمینه هتل داری و گردشگری طراحی و ساخته شده است. طراحی داخلی لوکسی داشته و امکانات فراوانی برای میهمانان خود تدارک دیده است.

بنام خدا

امرداد اين شماره به ياد فرهاد دوم و پاكسازي آسيا از سلوكيان، چاپ شد

خبرنگار امرداد - آفتاب یزدانی :

دویست‌و‌شصتمین شماره‌ی امرداد به شكوه و خجستگی تاراندن سلوكیان تا پشت دروازه‌های آسیا، چاپ شد. در این شماره از فرهاد دوم اشكانی گفته‌ایم، شهریاری كه به تدبیر خویش، سلوكیان را كه نزدیك به ٣٠٠ سال بر ایران و دیگر مرزهای پیرامون، حكومت می‌كردند از آسیا تاراند.
در سخن نخست این شماره از زبان‌خدایی‌مان، سخن گفته‌ایم، از موسیقی ایرانی كه آسمانی است و فراسویی، ولی این‌روزها بنابر ناآگاهی‌های ما رو به فراموشی است. در رویه‌ی نخست و رویه‌ی دوم، رویدادهایی از سرزمینمان ایران را نیز، به چاپ رسانده‌ایم.
در سومین رویه‌ی امرداد(رویه مردم)، از دارالفنون نوشته‌ایم، گهواره‌ی دانش و دانش‌پروری، مدرسه‌ای كه نزدیک به ٢٠٠ سال از عمرش می‌گذرد. از سكوت مرگبار این روزهای دارالفنون و كوتاهی‌ها در بازسازی‌اش نوشته‌ایم. پدر دیگری از پدرهای ایرانی و بازی دیگری از میان بازی‌های بومی این سرزمین بخش دیگری از نوشتارهای رویه‌ی مردم هستند. خبرهای گردشگری، تلنگر و الوامرداد كه پرسش‌های شما و پاسخ‌های امرداد است، نیز در این رویه، میزبان شما خواهند بود.
چهارمین رویه از امرداد در این شماره، رویه‌ی شاهنامه است. در این رویه از بانوگشسب‌نامه خواهید خواند. شاید بسیاری ندانید كه بانو گشسب دختر رستم، پهلوان استوره‌ای ایران است. در این گزارش كه از بانوگشسب‌نامه و به قلم دكتر روح‌انگیز كراچی، به نگارش درآمده از پهلوانی‌های دخت رستم می‌خوانید و اشاره‌هایی كه در دیگر كتاب‌های ایرانی به این پهلوان‌بانو شده است. بی‌گمان از خواندن این نوشتار لذت خواهید برد.
نوشتاری دیگر كه گزارشی از سخنان دكتر جلیل دوستخواه است نیز، دیگر نوشتار این رویه است. بی‌‌گمان آنانی كه دكتر دوستخواه را می‌شناسند به خواندن این گزارش، همت می‌گمارند و آنان كه با او و پژوهش‌هایش آشنا نیستند، شاید با خواندن این نوشتار بابی بگشایند بر همراه شدن با شهنامه.
كسانی كه داستان‌های شاهنامه را دنبال می‌كنند در این شماره می‌توانند ادامه‌ی پادشاهی منوچهر را بخوانند و از میان دشمنان ایران با دیوان، آشنا شوند.
در پنجمین رویه(رویه اندیشه) در نوشتاری كه بخش نخست آن، پیش از این چاپ شده بود، در بخش دوم نیز «چگونگی زندگی ایرانیان در زمانه‌ی سرایش یشت‌ها» را دنبال خواهیم كرد. این نوشتار پژوهشی در بخش دوم  به «بهرام‌یشت»، «رام‌یشت» و «دین‌یشت» پرداخته است. سخن اندیشه برانگیز، «پرده، ساز و آهنگ در فرهنگ ایرانی» و «كتاب هرودوت، آكنده از بزرگنمایی‌های ماهرانه» دیگر عنوان‌هایی است كه می‌توانید در این رویه بخوانید.
گفت‌و‌گو با پریچهر نامدار، هنرمند و نقاش زرتشتی كه تنها زن دارنده‌ی نشان شوالیه‌ی هنر ایتالیا است، گفت‌و‌گویی است كه خوانندگان می‌توانند در رویه‌ی «جوان» آن را بخوانند. دوستداران جدول بی‌گمان این رویه را به خوبی می‌شناسند. رویه‌ی جوان باز هم با یك جدول دیگر به دیدار خوانندگان آمده است. «بیاموزیم پهلوان باشیم نه قهرمان» به مناسبت ١٦ شهریورماه، روز مصوب شدن طرح اجباری شدن ورزش در آموزشگاه‌های كشور از سال ١٣٠٩ خورشیدی، عنوان نوشتار دیگری در این رویه است. آنانی كه نوشتارهای «سرزمین هزار چهره» را دنبال می‌كنند این بار از چگونگی بخش شدن ایران میان روس و انگلیس و پیدایش «مهرگان» و رسمی شدن آن در دربار هخامنشیان، خواهند خواند.
هفتمین رویه‌ی امرداد(زرتشتیان) نیز همچون همیشه به خبرها و گزارش‌هایی از هازمان زرتشتی، ویژه‌ شده است.
در واپسین رویه‌ی امرداد باز هم به زبان پارسی و هویت ایرانی پرداخته‌ایم. در این شماره از زبان «تاتی»، یار پرتوان زبان فارسی، نوشته‌ایم. ستون خرده‌گیری نیز كه از چند شماره‌ پیش، در این رویه برای خود جایی باز كرده از «كنترلرها در باس‌لاین بی. آر. تی، استندبای هستند!» درددل كرده است.
امرداد شماره‌ی ٢٦٠ را از امروز از روزنامه‌فروشی‌‌ها می‌توانید خریداری كنید.

دانشگاه 700 ساله پارکینگ خودروهای اسقاطی!

بی مهری به مجموعه ربع رشیدی تا آنجا پیش رفته که صاحبان خودروهای اسقاطی به خود اجازه داده اند، خودروی به دردنخور و مستعمل خود را در محوطه این اثر ارزشمند فرهنگی و تاریخی پارک کنند و صحنه هایی آزاردهنده برای دوستداران آثار تاریخی و میراث فرهنگی به وجود آورند.

بنام خدا

ماسوله

بنام خدا

آیا در ایران منطقه‌ای ملقب به «مثلث برمودا» وجود دارد؟ آیا تا به حال از بیابانی به نام «ریگ جن» چیزی شنیده‌اید؟ منطقه‌ای کویری و پر از تپه‌های ماسه‌ای که در جنوب سمنان، شرق دریاچه نمک، شمال چوپانان و اناراک و غرب جندق قرار دارد.” ریگ جن” منطقه‌ای کویری و دارای تپه‌های ماسه‌ای در کویر مرکزی ایران است و به دلیل وسعت زیاد و نداشتن چشمه یا چاه آب، در گذشته‌های دور، محل عبور کاروان‌ها نبوده و فقط در سال‌ها اخیر، چند گروه از محققان و سیاحان به آن منطقه رفته‌اند.

به نقل از هفته نامه سیاحت-تجارت، فرو رفتن در گل و لجن در «ریگ جن»، شاید یکی از خطرناک‌ترین اتفاقاتی باشد که ممکن است گریبانگیر مسافران ناوارد شود و آنها را به کام مرگ بکشاند. سال‌های متمادی، هیچکس جرات آنکه به «ریگ جن» سفر کند و راز این کویر اسرار‌آمیز را کشف کند، نداشت، یا اگر حتی جراتش را هم داشت،‌ به دلیل ناآشنایی با منطقه در راه می‌ماند، اما بالاخره چند سال پی، طلسم «ریگ جن» توسط علی پارسا،‌کویر‌شناس مقیم آمریکا شکسته شد. او به همراه آقای میرانزاده، رئیس وقت پارک ملی کویر، با هواپیما بر افراز ریگ جن رفتند تا ثابت کنند که هیچ چیز شگفت‌انگیزی در ریگ جن وجود ندارد.

علی پارسا، اما یک سال بعد، با ماشین وارد «ریگ جن» شد و پس از آن بسیاری از کویرنوردان از «ریگ جن» گذشتند. البته با تجهیزات کامل، که نه گرفتار روح شدند و نه جن زده!

مهمترین مسئله اینکه اگر تا به حال کویر نوردی نکرده‌اید و به اصطلاح حرفه‌ای نیستید، برای نخستین تجربه، به هیچ عنوان «ریگ جن» را برنگزینید که در این صورت، رفتنتان با خودتان است و برگشتنتان با خدا، حتی اگر هم حرفه‌ای هستید، حتماً به طور گروهی به این منطقه سفر کنید. بهترین وسیله برای سفر به این منطقه جیپ‌های سبک وزن است، نقشه را هم فراموش نکنید، چون سفر به «ریگ جن» بسیار خطرناک است.

برای سفر به «ریگ جن» دستکم باید به اندازه دو هفته آب، بنزین، غذا و وسایل فنی ماشین را به همراه داشته باشید. در ضمن، بلد محلی را فراموش نکنید، چون محلی‌ها معمولاً آدم‌های کار کشته‌ای هستند و علاوه بر تعیین مسیر، حتی در شرایط سخت، خیلی خوب می‌توانند راهنمایی‌تان کنند.

بخشی از منطقه، نسبتاً مسطح‌تر است با تپه‌ها کوچک‌تر، بنابراین گذر از آن نسبتاً آسان به نظر می‌رسد ولی با کمی پیشروی، با کم شدن ارتفاع به اراضی باتلاقی می‌رسید که اینجا تقریباً جنوب منطقه است. اصرار برای عبور از این اراضی باتلاقی می‌رسید که اینجا تقریباً جنوب منطقه است. اصرار برای عبور از این اراضی باتلاقی می‌رسید که اینجا تقریباً جنوب منطقه است. اصرار برای عبور از این اراضی باتلاقی بی‌فایده است، بنابراین بهتر است از سمت شمال غربی به حرکتتان ادامه دهید. وقتی آخرین کوه‌هایی که ۲۳۰۰ متر ارتفاع دارند را رد کردید، به بخش شمالی «ریگ جن»می‌رسید. از اینجا، کوه دماوند را هم می‌توانید ببینید. با ادامه این مسیر، به پارک ملی کویر می‌رسید.

اگر شما مسیر دیگری را می‌پسندید، می‌توانید با استفاده از نقشه و راهنما، مسیر تازه ای را تجربه کنید،‌ اما تمام سختی‌ها و بالا و پایین‌ها، یک طرف و آسمان پرستاره شب‌هایی ریگ‌ جن هم یک طرف. خوابیدن روی شن‌های روان، روی تپه‌ای بلند و چشم‌ دوختن به آسمانی که حتی یک نقطه سیاه ندارد و شهاب سنگ‌هایی که هر از گاهی مثل تیر فرشتگان حافظ زمین، که شیاطین را از نزدیک شدن به زمین باز می‌دارند، تمام خستگی روزانه و در شن و باتلاق فروفتن را از تن شما می‌زداید!

محلی‌های این منطقه، چوپان‌ها و ساربان‌ها معتقدند که اگر کسی پایش به ریگ جن برسد، بلافاصله ناپدید و توسط ارواح و موجودات ماورایی به قلب ریگ‌جن فرستاده می‌شود!

یکی از کاوشگران می‌گوید که حتی شتر‌های اهالی کویر هم وقتی به این منطقه می‌رسند، می‌ایستند و به هیچ عنوان حرکت نمی‌کنند!

آیا واقعاً این منطقه مثلث برمودای ایران است؟ «آلفونز گابریل» اتریشی و یک کاوشگر سوئدی قصد داشتند این منطقه را کشف کنند، اما هیچ کدام نتوانستند از این بخش از کویر عبور کنند و ناچار به سمت یزد برگشتند.

صدای عجیب و غریب و ترس‌آوری که از این بیابان برهوت شنیده می‌شود را می‌توانید در یک فایل صوتی بشنوید.

ریگ جن، شگفت‌انگیز‌ترین اسرار‌آمیز‌ترین و ترسناک‌ترین منطقه ایران است، با باتلاق‌های سهمگین که مرگ را برای هر موجودی زنده‌ای به ارمغان می‌آورد. اتفاقات بی‌پاسخ و توجیه نشده بسیاری در این منطقه روی داده است و نمکزار‌های این منطقه محل قتل و دفتن موجوات زنده بسیاری بوده است.

بنام خدا

اشکان افشاری: «قلعه‌جمهور» نامور به «قلعه‌بابک» در ۵۰ کیلومتری شمال شهرستان «اهر» و در بلندی‌های باختری(:غربی) شعبه‌ای از رود بزرگ «قره‌سو» جای دارد؛ منطقه‌ای که به نام «کلیبر» شناخته می‌شود. «بنای جمهور» شامل دژی است بر فراز قله کوهستانی که نزدیک به۲۳۰۰ تا ۲۷۰۰ متر از سطح دریا بلندا دارد. پیرامون این دژ را از هر سو، دره‌های ژرفی با ۴۰۰ تا ۶۰۰ متر ژرفا فراگرفته است و تنها از یک سو، راهی باریک و و با دسترسی دشوار برای رسیدن به آن دیده می‌شود.

مسافت راه «کلیبر» به دژ با اینکه بیش از ۳ کیلومتر نیست، ولی بسیار دشوار است و هنگام عبور باید گردنه‌ها و گذرهای خطرناکی را پشت‌سر گذاشت. پیش از رسیدن به دروازه قلعه و ورود به بنای استوار دژ، باید از دالانی رفت که از سنگ‌های منظم طبیعی شکل گرفته و تنها گنجایش عبور یک تن را دارد و دو تن به سختی می‌توانند از آن بگذرند. فاصله این راه‌کوچک تا باروی دژ نزدیک به ۲۰۰ متر است. از همین نقطه است که سختی ودشواری راه، بزرگی و شکوه این قلعه بلندبالا و جایگاه خیره‌کننده آن، هر بیننده‌ای را به شگفتی وامی‌دارد. امتداد چشمی معبر، در پایان به دروازه قلعه می‌رسد و درست در راستای آن جای دارد که باعث می‌شود ورود هر تازه‌وارد و سپاهی، به‌وسیله‌ی دو برج دیده‌بانی در دروازه ورودی قابل‌دیدن باشد.

برای نفوذ به درون دژ، تنها راه ورود، دروازه اصلی است و از کوهستان امکان وارد‌شدن به آن وجود ندارد. با گذر از دروازه و پشت‌سر گذاشتن بارو،‌ برای رسیدن به دژ اصلی از گذرگاهی باریک که نزدیک به ۱۰۰ متر بالارفتن را نیز به همراه دارد، باید گذشت تا به مدخل ورودی دژ رسید،‌ راهی دشوار که از یک سو مشرف به دره‌ای است با جنگل‌های تنک و ژرفایی نزدیک به ۴۰۰ متر که به صورت تیغه و دیواره تا قعر دره ادامه دارد.

در تکیه‌گاه‌های طبیعی این دیواره‌ها و چهارسوی سازه، چهار جایگاه برای دیده‌بان‌ها به گونه‌ی نیمه استوانه ساخته شده‌اند. اینها جایگاه «کوهبانیه»‌ها و سربازانی است که هر جنبنده‌ای را تا کیلومترها دورتر،‌ از فراز دره‌ها و کوهپایه‌ها زیر نظر می‌گرفتند. پس از بالارفتن،‌ برای ورود به دژ اصلی از ورودی دیگری با پلکان‌هایی نامنظم باید گذر کرد. دوسوی ورودی دژ، به‌وسیله دو ستون کاذب مشخص شده است. بنای دژ که دو طبقه و سه طبقه می‌باشد، پس از ورودی قرار گرفته است و پس از آن تالار اصلی وجود دارد که پیرامون آن را هفت اتاق فراگرفته است، اتاق‌هایی که به تالار مرکزی راه دارند. در بخش شرقی دژ سازه‌هایی دیگری از اتاق‌ها و آب‌انبارها ساخته شده است؛ سقف آب‌انبارها برپایه‌ی طرح «تاق جناغی و گهواره‌ای» استوار شده ‌است. محوطه داخلی آنها نیز به‌وسیله نوعی «ساروج» غیرقابل نفوذ شده و به هنگام زمستان از برف و باران پر شده و در تابستان، هنگام نیاز و محاصره‌ها از آب آنها استفاده می‌شده است. در شمال غربی دژ پلکان‌هایی سرتاسری وجود داشته که اکنون ویران شده و بخش‌هایی از آن بیرون خاک است و تنها راه بالارفتن به بخش‌های بلندتر بناست.

از آثار معماری و برخی از سنگ‌های زبره‌تراش و روش چفت‌وبستِ سنگ‌ها و ملات ساروج و اندود دیوارها از نوعی گچ‌وخاک، می‌توان به روشنی گفت که ساختمان این دژ در روزگار اشکانیان و به‌ویژه ساسانیان ساخته شده است. در سده‌های دوم و سوم و تاچند سده پس از آن بازسازی شده و دگرگونی‌هایی در آن به‌وجود آمده و افزوده‌هایی در سازه ایجاد شده است. درباره‌ی اشیا و ابزاری که از «قلعه بابک» به‌دست آمده، باید گفت که نخستین اشیا یافت‌شده سفالینه‌های منقوش و لعاب‌خورده بود که یک دوره استقرار تا نخستین سال‌های سده‌ی هفتم هجری را نمایش می‌دهد. همچنین شماری سکه‌های مسی یافت شدند که برخی از آنها به علت ساییدگی و زنگ خوردگی فراوان ناخوانا است و میان این سکه‌ها برخی مربوط به «اتابکان آذربایجان» و «هزارسیبان»( قرون ششم و هفتم هجری ) هستند.

به لحاظ راهبردی(:سوق‌الجیشی) جای ساخته‌شدن بر فراز قله به گونه‌ای‌ست که بیست نفر سپاهی می‌توانسته، جلوی هجوم یک سپاه صدهزار نفری را بگیرند و کشته‌ای هم ندهند، چراکه تیروکمان و اسلحه آن زمان به سربازان و نگاهبانانی که در آنجا بودند، کارگر نمی‌افتاده است. بدون این که بخواهیم بزرگ‌نمایی کنیم، جایگاه استوار دژ، آنچنان شگفتی‌آور است که از نبوغ نظامی ‌و آگاهی کامل بنیانگذار آن سخن می‌گوید. از همین جا بوده است که «بابک خرم‌دین» و یارانش به مدت بیست و چند سال تازیان را که برای محاصره و سرکوب جنبش او آمده بودند در کوه‌ها سرگردان و با شبیخون‌های خود آنها را از دم تیغ گذرانده و وادار به فرار می‌کردند.

«ابوعلی بلعمی» ‌در ترجمه «تاریخ طبری» درباره‌ی بابک می‌نویسد: «ماوی‌گاه او در کوه‌های ارمینه و آذربایجان بود،‌ جای‌های سخت و دشوار،‌ که سپاه آنجا در نتوانستی رفتن،‌ که صد پیاده در گذاری بیستادندی،‌ اگر صدهزار سوار بودی بازداشتندی و کوه‌ها و دربندها سخت بود اندر یکدیگر شده،‌ در میان آن کوه‌ها حصاری کرده بود که آن را بذ خواندندی و او ایمن در آنجا نشسته بودی، چون لشکری بیامدی گرداگرد آن کوه‌ها فرود آمدندی و بدیشان راه نیافتندی و او آنجا همی بود تا روزگار بسیار برآمد، چون امن یافتندی یک شبیخون کردندی و خلقی را هلاک کردی و سپاه اسلام را هزیمت کردی تا دگرباره سلطان به صد جهد دگر باره لشکر گرد کردی و بفرستادی و بدین جملت بیست سال بماند و آن مردمان که درآن کوه‌ها بودند از دهقانان،‌ همه متابع او بودند گروهی از تتبع و گروهی از بیم…»

برای برابرآمدن جایگاه بابک خرم‌دین با بنای جمهور اشاره‌ای به چند نمونه از سرچشمه‌های تاریخی خواهیم داشت. بسیاری از مورخان جایگاه بابک کوهستان «بذ» نام برده‌اند و برخی نیز آن را «بذین» نامیده‌اند. در کتاب «معجم البلدان» آمده است: «بذ ناحیتی است در میان آذربایجان که بابک خرمی در زمان معتصم از آن برخاست.»

«احمد کسروی» نیز در کتاب «شهریاران گمنام» از سوی یعقوبی می‌نویسد: «شهر بذ که سپس به جهت خروج بابک خرمی در آنجا معروف گردید در کنار رود ارس از این سوی نهاده بود… از روی تحقیقی که ما کرده‌ایم بذ در خاک "قرجه داغ" کنونی در شمال و بالاسر شهر اهر یا اندکی مایل به شرق نهاده بوده است». جایی را که کسروی از سوی خود و یعقوبی گفته با جای کنونی «کلیبر» همانندی دارد.

از‌این‌رو می‌توان گفت «قلعه جمهور» که از روزگاران باستان همچنان پایدار و استوار بر بلندترین قله‌های آذربایجان خودنمایی می‌کند، به عنوان جایگاه بابک خرمدین و یکی از نمودهای پایداری ایرانیان جزو بزرگ‌ترین نمونه‌های معماری ایران به شمار می‌آید.

یاری‌نامه: کامبخش، سیف‌الله. آثار تاریخی ایران، انتشارات سازمان میراث فرهنگی،‌

بنام خدا

اگر بگویم این روزها، دلم هوای پیر «پارس‌بانو» را نکرده، بی‌گمان دروغ گفته‌ام. دلم حسابی، هوایی شده. هر بار که به تقویم نگاه می‌کنم و «زیارت پارس‌بانو» که به رنگ سرخ بر خانه‌های تقویم، نقش بسته را می‌بینم، همه‌ی هوش و حواسم می‌رود درون زیارتگاه،‌ پرسه می‌زنم درون دانه‌دانه‌ی خیله‌‌ها. می‌خواهم زیلویی پهن کنم و رویش همه‌ی دوستان و آشنایان را میهمان کنم. دوست دارم بنشینم جلوی درگاه پیر بانو و باورمندی همه‌ی زیارت‌کنندگان و به زیارت‌‌آمدگان را ببینم.
دوست دارم باز هم گوش بخوابانم و ببینم که صدای آواز و آوای دف از کدام خیله می‌آید تا من هم به جمع همه‌ی آنانی که به دست زدن،‌ ایستاده‌ یا نشسته‌اند، بپیوندم. دوست دارم شب از راه برسد، خواب به سراغم بیاید ولی آسمان پیر بانو باز هم همچون همیشه، خواب را از چشمانم بگیرد. نمی‌دانم شاید این تنها باور من باشد ولی باور کنید هیچ آسمانی به زیبایی آسمان پیر بانو تا‌کنون ندیده‌ام، این اندازه پرستاره و زیبا. پر از نگین‌های درخشان ریز و درشتی که اگر تا دمیدن آفتاب هم به شمردنشان همت کنی، پایانی ندارند. راستی چه کسی گفته که با شمردن ستاره‌ها، خواب پاورچین‌پاورچین می‌آید و پلک‌ها بر هم می‌شوند، به خدا که داستان ستاره‌های آسمان شب پیربانو، وارون این است. این ستاره‌ها، خواب را از چشم‌ها می‌دزدند.
می‌دانم که این، به هنگام زیارت برای بسیاری، رخ‌می‌دهد اگر جز این بود، پیر بانو تا بامداد در سکوت بود نه اینچنین در شور و شادی، آوای دف و دهل.
دلم هوای پیر بانو را کرده، دلم هوای چیدن دانه‌های اسفند‌هایی را کرده که دور تا دور زیارتگاه سبز شده بودند و بوی زمین می‌‌دادند، زمینی که ارج یک زن را بی‌‌ارج نکرده بود. مادرم همیشه می‌گفت: عرب‌ها به دنبال شاهزاده بودند؛ شاهدخت ساسانی. و اینجا، این زمین، این کوه، همان جایی است که خاتون‌بانو را در دل خود پناه داد و نگذاشت که ارجش شکسته شود.
پیر بانو کمی آن‌سوتر از روستای «عقدا»، ‌فرسنگ‌ها دورتر از شهر کنونی یزد، تک‌گنبدی آرمیده در دامنه‌‌ای سنگلاخی با تک‌درختی است که همدم این زیارتگاه است، همیشه و همیشه.
امروز، سومین روز از هنگامه‌ی زیارت پیر بانو است و تا دو روز دیگر یعنی تا ١٧ تیرماه، همچنان، زمان است که کوله‌بار بربندیم و به زیارت برویم به زیارت بوی زمین، رنگ آسمان، آوای شادی و ارج بانوی ارجمندی که از او بسیار گفته‌اند و بسیار شنیده‌ایم.

بنام خدا

همت محمدی، مسوول میراث‏فرهنگی، صنایع‏دستی و گردشگری شهرستان کازرون گفت: «‌سه پایه از بنای چهار‌تاقی جره‌(بالاده) كه سازه‌ای از روزگارساسانی است نوسازی می‌شود.»
به گزارش میراث آریا و به گفته‌ی محمدی، نوسازی از  دوم خرداد ماه آغاز شده و تا پایان تیر ماه ادامه خواهد داشت و بیش از160میلیون ریال هزینه‌ی این بازسازی می‌شود.
محمدی گفت: «‌نوسازی  این سازه‌ی تاریخی زیر نظر استادکاران برجسته‌ی سازمان میراث‏فرهنگی که پیش‏تر نیز پیشینه‌ی نوسازی چهار‌تاقی‌ها را داشته‌اند، انجام می‌شود و به هیچ‌روی به ساختار بنیادی آسیبی وارد نشده و پایه‏ها برپایه‌ی الگوی گذشته نوسازی می‌شوند.»
آتشکده‌ی جره به دست «مهر نرسه»، وزیر بهرام پنجم، پادشاه ساسانی و در بخش جره و بالاده، در 55 کیلومتری کازرون در راه کازرون به فراشبند ساخته شده است. این آتشگاه بر یک بلندی مشرف به رودخانه‌ی جره است. بر این بلندی برجای‌مانده‌های‌ ساختمان‏هایی دیده می‌شود که نشان می‏دهد در این مکان، شهری كهن بوده است.

بنام خدا

آرش نورآقایی، فرنشین هیات‌مدیره‌ی انجمن صنفی راهنمایان گردشگری ایران گفت: «مسوولان شهر نوش‌آباد کاشان بخشی از دیواره‌ی بادگیر آب‌انبار كنار شهر زیرزمینی نوش‌آباد را ویران کرده و برای آن در گذاشته‌اند تا مصالح ساختمانی را از آن گذر دهند»
به گزارش مهر و به گفته‌ی آرش نورآقایی، آب‌انبار این شهر در سیاهه‌ی آثار ملی ثبت‌شده و شهر زیرزمینی نیز به گفته‌ی مسوولان سازمان میراث فرهنگی گنجایش ثبت در سیاهه‌ی میراث جهانی را دارد اما با وجود چنین دست‌اندازی‌هایی چگونه می‌توان به ثبت جهانی این شهر زیرزمینی امیدوار بود؟
او گفت:«این آب‌انبار یک اثر ملی و تاریخی است بنابراین حتا اگر با شهر زیرزمینی پیوندی هم نداشته باشد؛ کسی نمی‌تواند به حریم آن خدشه‌ای وارد کند.»
به گفته‌ی وی سازمان میراث فرهنگی و یا شهرداری کاشان به جز تجاوز به عرصه و حریم آب‌انبار؛ دیواره یکی از بادگیرهای آن را سوراخ کرده و برای آن در گذاشته‌اند.
گویا این در را برای ورود و خروج مصالح ساختمانی کار گذاشته‌اند. بر همین پایه، نورآقایی گفت: «روشن نیست این مصالح از کجا و برای انجام چه کاری درون شهر زیرزمینی جابه جا می‌شود.»
شهر زیرزمین اویی یا شهر زیرزمینی نوش‌آباد، شهری 3 اشكوبه است و کاملا دست ساز که اشكوب نخست آن در ژرفای 3 متری و اشكوب سوم در ژرفای 16 متری از سطح زمین ساخته شده است.
نورآقایی گفت: «گودبرداری روی سقف شهر زیرزمینی برای ایجاد فضای سبز یا دست‌انداز دو موضوعی نامشخص بود که در میان اهالی محل شایع شده بود. اما اگر این گودبرداری برای ایجاد فضای سبز باشد مشخص نیست که چرا تا این اندازه گود‌برداری شده است. اصلا چگونه است که شهرداری تهران کف جوی آب را ایزوگام می‌کنند تا آب به سقف مترو نشت نکند و این ایزوگام به بهای خشکیدن درخت‌های چنار تمام می‌شود. اما در محوطه‌ی شهرزیرزمینی می‌خواهند کف خیابانی را که سقف شهر زیرزمینی نوش‌آباد به شمار می‌آید، چمن بکارند درحالی که چمن آب می‌خواهد و آب نفوذ می‌کند. آیا هیچ‌کس در این اندیشه نیست که ممکن است سقف شهر فرو بریزد؟»
او گفت: «از سوی دیگر شنیدم قرار است در این گستره، دست‌انداز ایجاد شود تا خودروهای سنگین در این گستره و کنار آب‌انبار نتوانند پارک کنند اما مگر برای ایجاد دست‌انداز باید زمین را کند؟ مگر نمی‌شود میله‌ای روی زمین گذاشت و دست‌انداز ایجاد کرد؟»
به گمان می‌آید این شهر در زمان یورش مغول بسیار كاربری داشته و حتا تا اواخر قاجار هم از آن، سود می‌جسته‌اند.

بنام خدا

 این روزها  قرار است بر روی بازمانده‌های گستره‌ی پارتی و شهر اشکانی بیستون که هشتمین اثر ثبت شده ایران در فهرست میراث جهانی یونسکو است یک پارک و محوطه تفریحی ساخته شود.
در این محوطه نشانه‌های تاریخی بسیاری مانند تپه نادری، پل معروف به صفوی بیستون، دژ تاریخی مدفون، مر خریل، مر تاریک، مرآفتاب، مر دودر ، بقایای گورستان پارتی، آتشدان پارتی- بقایای شهر پارتی، سنگ بلاش، مجسمه هرکول، غار شکارچیان، نقش‌برجسته میتریدات دوم، نقش‌برجسته گودرز، وقف‌نامه شیخ علیخان زنگنه، کتیبه داریوش بزرگ، نیایشگاه مادی، سراب بیستون، جاده تاریخی حاشیه سراب، فرهادتراش، بقایای بنای ساسانی، بقایای کاروانسرای اوایل دوره اسلامی، کاروانسرای صفوی، بقایای بنای ایلخانی، پل دوره ساسانی - پل خسرو، بقایای دیوار دوره ساسانی، بقایای سد دوره ساسانی و سنگ‌های تراش خورده ساسانی قرار دارد.
سجاد علی ‌بیگی،کارشناس باستان‌شناسی می‌گوید: «پاییز و زمستان سال 88 این محوطه را کاوش کردیم و تاریخی بودن آن بارز و مشخص است، با این همه آن‌گونه که اعلام شده، قرار است در طرح ساماندهی این مجموعه‏، در این محل پارکی ساخته شود. بی‌گمان انجام این عمل در شرایطی که کاوش‌های صورت گرفته نیز ارزش تاریخی محوطه را تایید می‌کند‌، برای یک اثر جهانی و شناخته شده مناسب نیست و حتا خطرآفرین و آسیب‌زاست.»
سنگ‌نبشته‌ی نامدار داریوش در باختر(: غرب)  ایران را بسیاری، ملکه سنگ‌نبشته‌ها‌ی خاور باستان و آسیا می‌دانند. این سنگ‌نبشته، اثری است که در دی‌ماه سال1310 به شماره 70 در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید و 75 سال پس از آن در 22 تیرماه 1385 در سی‌امین اجلاس یونسکو در شهر ویلنیوس لیتوانی با شماره 1222 در فهرست میراث‌جهانی یونسکو وارد شد. وجود تپه‌ها و نشانه‌های فراوان موجود در دشت بیستون نیز گواه این است که این منطقه در پیش از تاریخ از مهم‌ترین مناطق سکونتی منطقه زاگرس و به طور کلی ایران بوده است.                                           
بیستون مکانی تاریخی است که در 30 کیلومتری شرق کرمانشاه که داریوش هخامنشی در بلندای 100 متری بر روی صخره‌ای سنگ‌نبشته‌ی نامدار خود را کنده است. چشمه بیستون آسایشگاه کاروان‌ها در دوران‌های گوناگون بوده است برای همین مسافران زیادی سنگ‌نبشته‌ی داریوش را دیده‌اند و شرحی از آن را در سفرنامه‌ها یا خاطراتشان گفته‌اند.

 بزرگی و آرامش کویر، انسان را به اعماق سکوتی می‌برد که در هیاهوی زندگی شهری هرگز قابل دستیابی نیست.

بنام خدا

پيش از آن‌كه، ثبت ملي شود، خاک شد

● پل ساسانی «پاپيلا» ويران شد

خبرنگار امرداد - آفتاب یزدانی :

پل باستانی «پاپيلا» كه از يادگارهای تاريخی روزگار ساسانی است، فرو ريخت. اين پل پيش از آن كه به ثبت ملی برسد در پی حفاری‌های غيرمجاز و آمد و شد بيل‌های مکانيکی كه همچنان سرگرم برداشت شن وماسه هستند، ماندگاری هزار و اندی‌سالهی خود را به خاک نشست. به گفته‌ی مجتبا گهستونی سخنگوی انجمن دوستداران میراث فرهنگی خوزستان(تاريانا)  ناآگاهی كسانی كه با بيل‌های مكانيكی در پيرامون اين پل تاريخی، سرگرم برداشت بی‌رويه از معادن شن و ماسه و از بستر رودخانه‌ها هستند، يكی از مهم‌ترين شوندهايی(:دلايلی) است كه نابودی اين پل را در پی داشته است. وی با گلايه از روند كند ثبت آثار تاريخی در سياهه‌ی يادگارهای ملی، گفت: «پيش از آن‌که سازمان ميراث فرهنگی برای نگهداری و بازسازی اين پا كاری بكند، بخش بزرگی از پل پاپيلا به تاريخ پيوست.» بنابر سخنان وی، اكنون، مهم‌ترين بخش‌های اين پل، نابود شده است. پل ساسانی پاپيلا در روستای ططرآباد در شهرستان لالی  از استان خوزستان است. اين پل که بر رودخانه زيو‌رود ساخته شده است. به گفته ی گهستونی خبر ويرانی پل تاريخی پاپيلا چندين بار به آگاهی فرمانده‌ی يگان حفاظت استان خوزستان رسانده شد اما شوربختانه خبر تعرض‌ها و ويرانی‌ها از شهرستان به استان و از استان به تهران انتقال داده نمی‌شود.

 شهرستان تالش با مساحتی حدود ۲۳۷۳ کیلومتر مربع که در شمال غرب گیلان قرار دارد.تالش در اصل نام یکی از تیره‌های آریایی است که سکونتگاه اصلی آن‌ها در البرز غربی از جنوب شرقی جمهوری آذربایجان آغاز شده و تا شمال غربی استان گیلان و استان اردبیل ادامه دارد.